|
Is bannig schad´, dat veele Minschen hütvandag keen Platt mehr könnt. Upn Lanne schnakt de Lüe gottlov af un an noch platt, dat ward abers ok jümmer weniger - un bald weet keen een mehr, wat oder wer Jan Bratsch wer, de so um nängteinhunnert levt hätt.:
All de Lüd sän, Jan Bratsch, dat weer son lütten verdöwelten Jung, de müß mal up´n Bild rupp. Awers sin Moder meen, de Jung wee noch to wippstertig, de hol nicht still, un ersten keem dar nix na.
As Jan denn sin erst Büx ankreeg, do dach sin Moder, nu gung dat ja sach, he weer nu al wat sinniger wurn. Se dacht sik ut, to Wihnachen, denn wull se em mol affnehmen laten, dat Bild wull se denn in ´n smucken Rohmen steken un he schull sin Grotmoder dat Bild denn Wihnachenabend inne Hand drücken.
Nu keem dat dor blots up an, dat Grotmoder nix markt un up wat för´n Art un Wies se Jan sin lütt Muulwark stopp, he konn jo nix bi sik beholen.
Acht Dag vör Wihnachen seet se mit em inne Schummerree un vertell em von´n Kinn-Jees (Jesus-Kind, Christkind, Wihnachsmann) un wat he all bröch, un dat de unartigen Kinner gar nix kreegen. Un se fung ok an to vertelln, von´Bild mit´n lütten Jung up, un de lütt Jung heet Jan, un de Kinn-Jees mak de Biller sülben, blots de lütt Jan müß denn ganz still sitten un son beten grien´n as´n Botterliker. Un de Kinn-Jees, sä se, de lä dat Bild denn ünnern Dannenboom hen mit´n lütten Zettel up: "för Oma“. He dröf awers nix nich naseggen, to keen een nich, denn deh de Kinn-Jees dat nich un wör dull.
Do kröp de lütt Jan ganz neeg na sin Moder ran, lä sin lütt hitt Back an Moder ehr Back un säh: "Nix naseggen, keeneen nich.“
Do sä sin Moder, denn schull he morgen sin nee Büx anhebbn un denn wull se mit em hen un wull em fotografeern laten.
Grotmoder seet in de Deernskamer un stopp Strümp, as lütt Jan na de Dör rin keem. He stell sik midden inne Kamer hen, breetbeenig, un beide Handn harr he deep in de Büxentaschen.
"Na, büst du dar, lütt Jan?“
Jan, de sä nix, he grien blots un keek sin Grotmoder swienplitsch an.
“Hast wat up´n Harten?“
Jan säh noch jümmer nix, he schull ja nix seggn, harr sin Moder seggt, to keen een nich.
“Kannst gar nich mehr snacken?"
Jan nückkopp. He konn noch snacken, awers he schull ja nich. Do lang Grotmoder na´n lütten krusen Appel, höl em den hen un sä: "Wenn du mucksch büst un nich snaken wullt, denn kriggst em nich.“
Nu wüst he nich, wat he maken schull. He konn snaken un he schull nich, he wull nich snaken un wull doch snaken. – In de een Hand hol he den Appel, mit de anner Hand eih he Grotmoder lang ehr schrumplige Back. Denn wöhl he sick nah ehrn Schot rup. Dor weer wat binnen in em, dat wull dor rut, un dat keem dor rut.
"Oma, wi wüllt wat.“
"Na, wat wüllt ji denn?“
"Dat segg ick nich.“
"Na, mi kannst dat jo seggn.“
"Denn ward Kinn-Jees dull.“
"Mi ward he nich dull un di ok nich.“
´n Ogenbilick dach Jan na – Moder harr seggt, he schull nix naseggn, denn wör Kinn-Jees dull, Oma sä, he konn ehr dat geern seggn, Kinn-Jees wör gar nich dull. Nä, he wull dat awers doch nich seggn, awers neeschierig wull he Oma mal maken.
"Oma.“
"Na, wat hest du?“
"Wi wüllt wat.“
"Jung, wat hest du blots jümmer, denn mal rut darmit.“
"Ick segg nix.“
He harr sik nu wedder in´n Tögel, he wull Moder wiesen, dat he swiegen konn.
"Wenn du mi dat seggst, denn kriggst noch´n Appel.“
"Nä, ick will nich.“
He wüß, den Appel kreeg he doch, un he hög sik, dat Grotmoder so neeschierig weer un dat he ehr inne Kniep harr.
"Mi kannst dat doch geern seggn, lütt Jan, ik segg nix na.“ Un liesen drück se em den annern Appel in de Hand.
"Nä, segg ich nich.“
Nu wull he ehr mal ganz heel dull neeschierig maken, as Grotmoder awers ´n frischen Faden inne Stoppnadel kriegen wull un gar nix mehr sä, dor sä he:
"Muß mi noch mal fragen.“
Grotmoder, de grien, se wüß, dat hee nu ganz neeg darvor weer, ehr sin lütt Hart uttoschütten.
"Ja, wo fangt dat denn mit an?“
´n Ogenblick dach he wedder deep na, denn gungen Jan Bratsch sin Gedanken mit em dörch, he kreeg Grotmoder üm´n Hals tofaten un säh:
"Mit fotografeern.“
As Wihnachenabend Jan Bratsch sien Bild ünnern Dannboom leeg, do nehm Grotmoder den lütten Büxenkern up´n Arm un säh mit Tranen in de Ogen:
"Nä, so wat, dor harr ik doch rein gor nich an dacht.“
|
